Yalnızlık taşırdı beni
o yollarda.
Eksik kavuşmalar beklerdi
yoksul evimizde, babasız…
Geceler büyürdü
ayrılık taşıyan otobüslerde,
elden düşme acılar savrulurdu
düşlerime.
Derindi yaralarım ki
sağaltmazdı kavuşmalar.
Hiç umut yeşermezdi
kaygıların kırık saksılarında…
Yollar uzar giderdi, bir çocuk ağlardı gözlerimde.
Yüklenirdim gelecek düşlerimi,
yeni sevmelere uzanırdı yollar,
karşılıksız sevmelere.
Zühre yıldızı bilirdi, bir de ben
yüreğimde kanayan hüzünleri…
Bana doğru akardı hep
yas karası ırmaklar.
Ne zaman dokunsam parmaklarımla
‘sevi’nin orta yerine,
bir umut çöreklenirdi yüreğime.
Ali Gençli
Yorumlar
Yorum Gönder